İnsan arıyor işte; yanında hissetmek, elini tutmak kalbini, zihnini açmak. Özellikle de kötü hissettiğinde. Şimdi ise, aklım çok karışık. Hayat o kadar hızlı akıyor ki; kendimi nereye koşturacağımı dahi bilemiyorum. Zihnim çok dolu. Stres hat safhada. Finaller, iş, ve diğerleri. Aslında esas olan şu ki; kas gücüne dayalı işler veya rutinler beni yormuyor. Beni yoran aklımın içindekiler. Düşünceler zihnimin dış duvarlarına var gücüyle kuvvet uygularken ben çok yorgun hissediyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder